روانشناس کودک و نوجوان در تهران

احتمالا بهترین تعریف شناخته شده از شفقت را دالایی لاما به این صورت ارائه کرده است «حساسیت نسبت به درد و رنج خود و دیگری همراه با تعهدی عمیق نسبت به تلاش برای رفع آن». درمان مبتنی بر شفقت‌ به مراقبت و درک و همدلی با خویشتن به جای اتخاذ دیدگاه سخت‌گیرانه و منتقدانه نسبت به خود اشاره دارد و یک شکل سالم خودپذیری است که دارای سه مؤلفۀ مهربان بودن با خود در مقابل خودمحکوم گری، تجربه مشترک انسانی در مقابل انزوا و ذهن آگاهی در مقابل همانندسازی افراطی است که بر یکدیگر اثر متقابل دارند. این درمان برای کار با افرادی شکل گرفت که مشکلات مزمن و پیچیده سلامت روان همراه با شرم و خودانتقادگری را تجربه می کردند. در طی تحقیقات فراوانی اثبات شده است که کسانی که خود مشفق تر هستند شادی، رضایت از زندگی و انگیزه شان بیشتر است و سلامت فیزیکی و روابط بهتری دارند و وکمتر دچار اضطراب و افسردگی می شوند. آنها همچنین از قدرت لازم برای کنار آمدن با رویدادهای تنش زای زندگی مانند طلاق، بیماری های جدی، شکست تحصیلی و حتی مبارزه با ضربه روحی برخوردار هستند. بر همین اساس، پرستو فصیح پژوهشی تحت عنوان «اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر سرمایه های تحولی نوجوانان مبتلا به سرطان» انجام داده تا مشخص کند آیا این درمان می تواند بر بهبود درک نوجوانان از وضعیت فعلی و رشد نقاط مثبت، توانمندی، کارآمدی و شایستگی های نوجوانانی که با شرایط سخت بیماری دست و پنجه نرم می کنند موثر باشد؟ پژوهش اثبات می کند که با استفاده از شفقت به خود فرد می تواند به جای تمرکز روی خشم و نومیدی و کمبودهای گذشته، روی ویژگی ها و توانمندی های خود متمرکز شود و با مشغول شدن به تکالیفی که وی را در جهت رسیدن به خواسته هایش توانمند می سازد، روی پیروزی و امید تمرکز کرده و با کاهش خودانتقادی و حرکت از مرحله تقصیر من نیست، با ترغیب و حمایت و مهربانی راهبردهای جدیدی را امتحان کرده و با تلاش در جهت بهبودی چشم به آینده ای موفق تر داشته باشد.

مشاهده مقاله در سایت دانشگاه شهید بهشتی